A orxía

Un sábado como outro calquera, quedei co meu amigo para tomar algo e coñecer xente. Era unha noite de chuvia, húmida e escura, pero a ninguén dos que andábamos polos locais, nos importaba. A realidade e que, por moito que chovese e nos mollasemos, a gorxa ia estar mais mollada que o corpo.
Non había nada de outro mundo naquela noite, para facerlle mención niste block, ata que a última hora, dúas rapazas noviñas provocaron atención no amigo que me dixo:
-E se falamos con esas rapazas?. Son de Castro de Rei de Paradela. Podiamoslles decir que, se o seu pobo foi capaz de queimar un cura, elas poderían ser capaces de facer con nos unha orxía.
Mireino a cara cun sorriso de orella a orella, e cheo de valor dirixinme a elas coas mismas palabras e co apoio do meu amigo. Tan so sacamos un sorriso. Sairon disparadas como se nós fosemos a Santa Inquisición que as ia a xuzgar polos crimes dos seus ancestros.
E quedamos sen orxía…
Inxeniosa ironía a que, no fondo, nos recorda un triste pasado que agardemos que non volte.

Dudas

Quén non duda?
Cando penso no remate do traxecto teño dudas.
Cando lembro o principio teño dudas.
Cando penso se o amor existe teño dudas.
Cando sentín o amor non houbo lugar a dudas.
Cando rematou...xa o sabes, dudas.
Se penso nos que morreron teño dudas, a onde foron?.
Se penso que vou morrer teño dudas, pensamentos desperdiciados…
Se tiven dor, existen dudas xa non doe…
A felicidade existe? Teño dudas por momentos.
Sentín o amor. Non houbo lugar a dudas

Houbera sido bonito

Houbera sido bonito estar contigo agora,
bicarte, abrazarte, sentirte, mirarte,
mirar as túas estrelas,
ve-las túas estrelas,
broncearme coa túa luz…
Votote de menos.
Se o universo tivese un centro
ise serias ti,
e xiraría infinitamente
mirando os teus raios
e sentindo a túa calor,
que fai latir cada día
o meu corazón.
Onde queira que estes,
quero ver como amanece cada día
gracias a ti,
que a primavera eterna existe gracias a ti
e a eternidade existe gracias a ti.

Divagando na posta de sol

Sigo vendo o ceo azul por riba desas nubes negras, como se se detrás das nubes, da escuridade, estivese a luz, o ceo azul, as ondas do mar.

O ceo azul no horizonte, mesturado coas árbores, mesturado coas nubes negras di adeus.

Vese ceo azul por momentos, e as árbores do horizonte son coma pantasmas que chaman a gritos, que choran a gritos.

Nubes negras, que facedes ahí, que facedes coa escuridade? Por que o facedes? Por que ten que chegar a noite.

Ceo azul, ceo azul, que fermoso es no horizonte, froito do sol que soña, que segue soñando.

Soña cos teus propios soños , nesta noite que se acaba, nesta noite que comeza, que non sabe onde chegará.

Se a fermosura existe ten que ser unha gran posta de sol , con esas cores marelas, alaranxadas, azuis, que se mesturan para decir adeus.

Es ti beleza aquello que me provoca, que me fai sentir cada día máis.

Non digades nunca adeus, non fai falla. Eu teñovos na miña memoria.

Carretera mollada, húmida coma o río, que comenza a correr e non pode parar.

Amor onde estas amor, onde os meus soños, onde estas pomba dourada, que quero volverte a ver.

A posta de sol esta ahí, detrás das árbores, chorando, chorando a súa morte e quen sabe, quen sabe, se voltará.

E abriuse a noite, e chegaron as estrelas. Non había lúa, pero si as súas estrelas.