A noite, a neve, a lúa chea, as estrelas...

O negro inverno tiñe de branco os campos da Armea. Quen iva pensar que o frío e a escuridade desta noite, se ivan convertir en brancura, noite de neve, noite de lúa chea, noite de estrelas.
Tras unha nevada das que fai estremece-los corpos, a terra semella branca, nesta noite de estrelas. Normalmente a escuridade tapa todo-los segredos das montañas, pero esta noite de lúa chea, a brancura da neve, invade a escuridade, tapa, e non a deixa sair, mostrándonos a súa cara máis fermosa, na noite de lúa chea.
O lonxe están as montañas, todas cubertas de neve, alumeadas pola lúa, do mes de xaneiro, a lúa chea. Esas montañas confundense co ceo, xa non se sabe se e ceo, se son montañas se son nubes tralas estrelas o que eu observo.
As cunetas están cheas de neve, sal na carretera, e nesta noite de lúa chea, o frío non fai máis que esquencer a calor, a calor, morriña do seu calor.
Noite de neve, noite de lúa, noite de lúa chea, noite de estrelas.
O inverno e duro, pero agradecese a súa beleza. Mirade fixamente o oculto do inverno. Non todo ia ser calor… Debemos valorar a frialdade do inverno. A fermosura existe…. Noite de neve, noite de lúa chea, noite de estrelas…