Son as doce

Son as doce. Tocan xa as badaladas.
Penso en ti para non estar so,
e chegas a min coa túa beleza,
enchendo a miña húmida soedade.

Niste día de adversidade,
so atopo a miña cama baleira,
feita coa nostalxia
o reflexionar no domingo noite.


As sabanas están frías,
e o silencio atúrdeme.
Grazas por darme a túa calor.
Oio os ruidos dos teus bicos.

Cando as pálpebras pesan,
máis pesa a soedade,
na escuridade da noite,
cando en ti non logro pensar.

Mintes, ti dechesme esta calor.
Ti enches a miña cama baleira.
Ti ere-la tempestade, que rompe iste silencio.
Ti ere-la fermosura, que nos meus soños quixese amar.