Volta pronto primavera.

Na soedade da ausencia de ti, non fago máis que pensar no teu regreso, nos azúis días que nos agardan, na calor que fai cura-las feridas e brota-las canas.
Nesta tristura do teu baleiro, agardo por ti, polo teu verdor inmenso que me fai sentir eterno e inmortal. Non deberías abandoarme nunca, para facerme soñar.

Verde. Auga de choiva, de orballo, que cae na herba e o sailo sol non fai mais que brilar. Xuventude na intensidade do teu verdor.
¿Por que te vas primavera deixando tan so o verán, deixando a ilusión de que pronto as voltar?
Noites de estrelas, de prácido luar, onde o prantado non para de medrar. Unha ilusión pola vida, por chegar lexos, o mais alá.

Nesta tristura da soedade, canto melancólicamente a canción do teu recordo, da brisa primaveral que acaricia os meus beizos, do murmullo das follas das árbores que agora non están.Volta pronto a verme primavera, que necesito do aire, da enerxía que me das; coa que borras da miña mente o inverno, e fas a milagre de amar.