O abrazo

Nunha noite borrosa,
de luces de xoldra,
vin o sorriso da miña vida;
tan perfecto
que agora dudo da súa existencia.

Abrazoume,
como se abrazan os nenos,
como se abraza o seu amor.

Abrazoume como a noite:
cando a escuras pecha os ollos
e so pensa no despertar das estrelas.

Abrazoume
como o amor a saber que existo
na existencia do desexo.

Abrazoume.
Eabgora que?
Como describrir tanta beleza?
Non existe comparación.
Liverdade quizáis.
Rebumbio no máis adentro
da sinceridade da ialma.

Abrazoume.
Que quixo decir?
So Deus o sabe.
Foi na noite borrosa
onde deixei de existir.