Día triste.

Niste día de tristura,
onde a enerxía vital se acaba,
pola inestabilidade do espacio,
preciso gañas de vivir,
preciso o seu sorriso,
a súa mirada que me da paz.

Morrer, morrer de amor.
Cantas veces o desexei…
Estabilidade por fin,
nun corpo fráxil, sentimental,
na busca do seu espacio
que nunca logrei atopar.

Cantolle o amor, como non?
A falta de amor, a súa falta,
os abrazos, os bicos,
ós que desexo e non atopo,
ós que fan tremer sen ter frío,
ós que me axudan,
a quen me olvida…

Tolo? quizáis estea,
xa que non entendo iste mundo,
no que facerse un oco costa a propia vida,
no que soñar pasa factura,
no que os soños non se cumpren,
no que o amor e sempre inxusto,
e a alegría ingrata.

Pobre de min e do meu despertar.
Por que o abri-los ollos a atopo, o atopo,
e o cerralos a soño, o soño.
Si, soño o amor,
e enganome a min mesmo
facendome crer que existe…

Niste día, onde a estabilidade se foi,
se e que algún día existiu,
penso no divagar da miña vida
na busca do amor…

Pobre de min,
engañome a min mesmo…