Volta pronto primavera.

Na soedade da ausencia de ti, non fago máis que pensar no teu regreso, nos azúis días que nos agardan, na calor que fai cura-las feridas e brota-las canas.
Nesta tristura do teu baleiro, agardo por ti, polo teu verdor inmenso que me fai sentir eterno e inmortal. Non deberías abandoarme nunca, para facerme soñar.

Verde. Auga de choiva, de orballo, que cae na herba e o sailo sol non fai mais que brilar. Xuventude na intensidade do teu verdor.
¿Por que te vas primavera deixando tan so o verán, deixando a ilusión de que pronto as voltar?
Noites de estrelas, de prácido luar, onde o prantado non para de medrar. Unha ilusión pola vida, por chegar lexos, o mais alá.

Nesta tristura da soedade, canto melancólicamente a canción do teu recordo, da brisa primaveral que acaricia os meus beizos, do murmullo das follas das árbores que agora non están.Volta pronto a verme primavera, que necesito do aire, da enerxía que me das; coa que borras da miña mente o inverno, e fas a milagre de amar.

Miradas

Miradas, coma sempre, as que se cravan,
que se cruzan no universo das estrelas.
Brilan entre elas. Desprendese a súa enerxía.

Miradas, ¡que mirada!
As que o din todo,
as que se comparten
as que xa non din nada…

Miradas, humildes miradas,
as que se comprenden,
as que entre si falan,
e son cobardes, e son valentes,
cando fixamente se abrazan.
Miradas… A túa mirada… Que mirada!

A noite, a neve, a lúa chea, as estrelas...

O negro inverno tiñe de branco os campos da Armea. Quen iva pensar que o frío e a escuridade desta noite, se ivan convertir en brancura, noite de neve, noite de lúa chea, noite de estrelas.
Tras unha nevada das que fai estremece-los corpos, a terra semella branca, nesta noite de estrelas. Normalmente a escuridade tapa todo-los segredos das montañas, pero esta noite de lúa chea, a brancura da neve, invade a escuridade, tapa, e non a deixa sair, mostrándonos a súa cara máis fermosa, na noite de lúa chea.
O lonxe están as montañas, todas cubertas de neve, alumeadas pola lúa, do mes de xaneiro, a lúa chea. Esas montañas confundense co ceo, xa non se sabe se e ceo, se son montañas se son nubes tralas estrelas o que eu observo.
As cunetas están cheas de neve, sal na carretera, e nesta noite de lúa chea, o frío non fai máis que esquencer a calor, a calor, morriña do seu calor.
Noite de neve, noite de lúa, noite de lúa chea, noite de estrelas.
O inverno e duro, pero agradecese a súa beleza. Mirade fixamente o oculto do inverno. Non todo ia ser calor… Debemos valorar a frialdade do inverno. A fermosura existe…. Noite de neve, noite de lúa chea, noite de estrelas…