De menos

De menos.¡Tanto de menos…!

Xa non podo nin laiar.
Laiaba antes na felicidade,
e sorría ela acariciandome.
Pobre cariño, pobre amor
que un día decidiu deixar de ser
e abandoarnos os dous.
Unha putada. Que foi senón?
A máis grande. Puñalada a razón.
¿Por que? Acaso non queríamos?
Ou demais, quizáis?
Pecharonsenos os ollos.
Cegaronse para sempre..

De menos, tanto de menos…

Amor, amor, amor, amor.
Niste momento palpita o meu corazón,
que se cegou solo,
que se engañou, ¿quizáis?
na noite en que bailaban dúas estrelas:
que noite tan escura
e que fermosas estrelas.
Brilaron tanto
que me encheron para sempre.

De menos, tanto de menos…