Tempo, para que existes?

Tempo, para que existes?
Se como suspirar desapareces,
na noite te fas día,
e no sorriso tristura.

Tempo, para que existes?
Mais que para recordarme o fin,
a bravura do pasado,
e o silencio do futuro.

Tempo para que existes?
Se a vida non medra contigo,
vai a menos como as estrelas,
raios de luz que se apagan.

Tempo, para que existes?
Se a memoria non te lembra,
e o futuro te persegue,
como o trono o lóstrego.

Tempo, para que existes?
Escapas, soñas, agardas
sempre con humildade
o teu existir.

Son as doce

Son as doce. Tocan xa as badaladas.
Penso en ti para non estar so,
e chegas a min coa túa beleza,
enchendo a miña húmida soedade.

Niste día de adversidade,
so atopo a miña cama baleira,
feita coa nostalxia
o reflexionar no domingo noite.


As sabanas están frías,
e o silencio atúrdeme.
Grazas por darme a túa calor.
Oio os ruidos dos teus bicos.

Cando as pálpebras pesan,
máis pesa a soedade,
na escuridade da noite,
cando en ti non logro pensar.

Mintes, ti dechesme esta calor.
Ti enches a miña cama baleira.
Ti ere-la tempestade, que rompe iste silencio.
Ti ere-la fermosura, que nos meus soños quixese amar.

O abrazo

Nunha noite borrosa,
de luces de xoldra,
vin o sorriso da miña vida;
tan perfecto
que agora dudo da súa existencia.

Abrazoume,
como se abrazan os nenos,
como se abraza o seu amor.

Abrazoume como a noite:
cando a escuras pecha os ollos
e so pensa no despertar das estrelas.

Abrazoume
como o amor a saber que existo
na existencia do desexo.

Abrazoume.
Eabgora que?
Como describrir tanta beleza?
Non existe comparación.
Liverdade quizáis.
Rebumbio no máis adentro
da sinceridade da ialma.

Abrazoume.
Que quixo decir?
So Deus o sabe.
Foi na noite borrosa
onde deixei de existir.